Van Zuid-Argentinie naar een retourtje Amsterdam

Ik denk dat het weer eens tijd is voor een blog.

De laatste keer dat ik schreef was ik in het zuiden van Argentinië.

Daarna is er nog zoveel gebeurd.

Ik was aan het reizen met Deborah, een meisje uit Zwitserland. We hadden een hele goede klik. Ik heb echt een ontzettende fantastische tijd met haar gehad. Na het zuiden zeiden we elkaar gedaan in de zuidelijkste stad ter wereld, ushuaia. Ik heb enorm zitten huilen en daarna de hele dag in mijn eentje in het hostel bier gedronken met de hosteleigenaar omdat ik zo verdrietig was. Daarna ben ik in me uppie 33 uur met de bus naar puerto madryn gegaan en heb in pinguïns, walvissen, zeeleeuwen en zeeolifanten gezien. Ik heb zelfs nog met zeeleeuwen gezwommen, het zijn net honden. Ze vinden het fijn als je ze over hun buik aait.

Deborah en ik bleven in contact en ze vroeg mij om samen het noorden van Argentinië te doen. In cordoba hebben we elkaar weer teruggevonden en zijn we met een Argentijnse jongen en een jeep rond gecrossed in het noorden. Het was echt fantastisch! En super mooi.

Na een paar dagen in cafayate gechillt te hebben kreeg Deborah te horen dat ze nu officieel dokter was. Een lekker jank momentje en een goede reden voor een feestje.

De volgende dag gingen we met de bus naar tucuman om daar dan ook echt gedag te zeggen. Het was tijd voor Deborah om naar huis te gaan. Ze vertrok met de bus en ik bleef alleen achter. Ik heb zo hard gehuild, in me uppie in de busterninal. Echt verschrikkelijk.

Maar kop op, en hup naar mendoza. Ik kwam er helemaal verrot aan in de ochtend. Meteen vroeg een groep aan me of ik mee wilde naar de wijntour. Waarom niet he, ik heb toch al niet geslapen ha ha.

De volgende dagen heb ik met Daisy opgetrokken. Vrijwel niks gedaan deze dagen maar heerlijk even bijkomen en uitrusten.

Ondertussen had ik met Jeffrey uit Nederland afgesproken om samen naar Paaseiland te gaan. We ontmoetten elkaar in mendoza en zijn daarna naar Santiago gegaan. Vanuit daar vlogen we naar Paaseiland.

Wat een geweldig eiland. Je hebt daar de steenmannen (moai's) en vulkanen. We hebben 3 dagen een scooter gehuurd en hebben het hele eiland afscheurt. Beide hebben we nog gedoken, wat echt fantastisch mooi was.
Een dag hebben we op een klein, wit, idyllisch strandje gelegen waar niemand anders was. Very Nice.
Omdat het eten reteduur was op het eiland hebben we elke dag spaghetti bolo gegeten, meegenomen vanuit Santiago. Niet te pruimen na een paar dagen, maaja, alles om geld te besparen;-)

Na een week was het tijd om te vertrekken.

We zijn samen verder gegaan naar Valparaiso, la Serena, valley de Elqui en San pedro de atacama. Hier hebben we sterren gekeken met van die telescopen en een fietstocht door een valley gedaan. Super zwaar maar super mooi.

Van San pedro de atacama kun je een Jeeptour doen naar uyuni. Hier kom je langs allerlei schitterende meren, woestijn en zoutvlaktes. Stomverbaasd was ik toen opeens Philip in de jeep stapte. Hoe kan dag nou, we hadden al een maand geen contact gehad??? We waren met een groep van 11 verdeeld in 2 jeeps. Het was zo mooi en gezellig.

We hebben een nacht geslapen op 5000 meter, echt iedereen voelde zich verschrikkelijk ziek. Maar de laatste dag was zo ontzettend mooi dat alle rotte dingen zo vergeten werden.

Na uyuni zijn Jef en ik naar Potosi gegaan. Bekend als stad met de zilver mijnen. We hebben een tocht in de mijnen gedaan. Geen toeristische maar een waarbij je echt met de mijners zelf mee kijkt. Het was zo indrukwekkend en ook wel schrijnend om te zien. Er werken jongen vanaf 14 jaar, zo jong. Een paar keer werd ik echt emotioneel. Er zijn mannen die alléén werken van 9 tot 6, en dus de hele dag geen daglicht zien. Ik vond het echt heftig..

Toen we in Potosi waren kreeg ik bericht van thuis dan het niet goed ging met oma. Ik heb zo hard gehuild en voelde me zo machteloos. Ik was zo ver weg en kon niks meer doen. Stiekem wist ik al dat ik haar niet meer zou kunnen spreken. Na Sucre wilde ik eigenlijk naar La Paz, maar Jef ging naar Samaipata en Santa Cruz en het leek mij wel leuk om mee te gaan. Ook een beetje zodat ik niet alleen zou zijn ivm oma, en omdat ik het heel leuk vond met Jef.

Uiteindelijk was het heel slim om richting santa cruz te gaan. Oma overleed en ik heb meteen met de verzekering kunnen regelen dat ik een retourtje santa cruz-amsterdam kon krijgen.

Ik heb met jef nog twee nachtjes in Santa Cruz gezeten. Een stad van niks, oersaai en niks te beleven. Maar we hebben het best er van gemaakt. Met de bus naar en ander dorpje, vleesstickjes op straat gegeten, kaart competitie voortgezet. Jef beweert nu opeens dat hij heeft gewonnen....

Ik was heel erg verdrietig toen we afscheid namen. En heb de hele taxi-rit naar het vliegveld gehuild. Maar het hoort erbij.

Don't cry because it's over, smile because it happened.
Ik houd helemaal niet van zulke opmerkingen of zinnen, maar als ik hieraan denk geeft me dat troost voor de vele afscheid momenten die ik heb gehad op reis. Het went niet en het blijft stom. Maar hoe fantastisch was het om al deze mensen te ontmoeten, en er lief en leed mee te delen. Had het voor geen goud willen missen.

En dan zit je opeens in het vliegtuig naar Nederland. Een Heel raar gevoel is het, vroegtijdige stop van je reis. Gelukkig vlieg ik 6 december weer terug naar Santa Cruz, dan heb ik nog 5 weekjes in Peru. Het land wat ik 5 jaar heb gemist, ik ga eindelijk terug!